W czasach szkolnych opiekowałam się niepełnosprawnymi z zakłóceniami w kontaktach interpersonalnych, z niedorozwojem umysłowym. Pomiędzy sobą zwaliśmy ich "dziećmi", lecz nie było to do końca celne miano. Trudno bowiem mówić o dzieciaku mając przed oczami prawie dwu metrowego człowieka. Może być to dwuznaczne w pierwszym momencie, wystarczy jednak chwila aby zobaczyć różnicę i aby wspomniane określenie choć troszkę nabrało sensu również dla osoby z zewnątrz.